De Rozendaalse Edith Janssen kijkt uit haar keukenraam, terwijl uit de oven heerlijke geuren opstijgen. ,,Kijk daar loopt Else. Ze komt deze kant al op”. Even later staat Else met twee flessen biologisch sap in de keuken. ,,Voor jou”, zegt ze tegen Edith.
Else is alleen in huis sinds haar man enige tijd terug werd opgenomen in een verpleeghuis. Ze vindt het maar wat gezellig om samen te eten en even te kletsen aan tafel. En dat is nou precies de bedoeling van het bescheiden eetclubje dat in Rozendaal actief is.
Diaconie
Het duurt niet lang of ook de 86-jarige Paul Louis de Reeder wordt vanuit het keukenraam gespot. Als hij binnen is, zijn alle gasten er. Edith Janssen vertelt over het ontstaan van het clubje. ,,Een jaar geleden had de diaconie van de kerk een oproep in De Roos (het dorpsblaadje, red.) geplaatst. Of er belangstelling bestond om samen te eten. Ik heb toen gezegd: laat de mensen maar bij mij komen. Ik vraag ook weleens mijn buurvrouw te eten, maar in Rozendaal wonen meer mensen alleen die het ook wel eens leuk vinden samen aan tafel te zitten.”
Inmiddels is Ediths man Bert binnengekomen en haalt ze de vegetarische schotel uit de oven. Het is tijd om te eten. Else praat honderduit, Paul geniet van de sfeer en de maaltijd. Hij laat dat geregeld in het Frans horen: ,,C’est delicieux”.
Van nature eenling
Hoewel Paul hij smult van het smakelijke gerecht met aubergine en mozzarella, het glaasje rode wijn en de gezelligheid aan tafel, zegt hij ook goed alleen te kunnen zijn. ,,Ik ben van nature een eenling. Dat begon toen ik drie jaar en twee maanden was. Op dat moment werd mijn broertje geboren en kreeg ik plotseling minder aandacht. Vanaf nu zal ik het alleen moeten doen, dacht ik toen en dat is altijd zo gebleven.” Hij had het goed met zijn vrouw, die enkele jaren geleden overleed. ,,Ik had haar in mijn armen, maar ze ging toch”, zegt hij terwijl hij naar de tafelrand kijkt. ,,Tja….”
Kleine moeite
Ongeveer eens per maand eten de vier samen. ,,We hebben geen vaste dag. We maken meteen een afspraak voor de volgende keer.” Wat Edith betreft zouden er nog wel een paar mensen kunnen aanschuiven. En misschien zijn er ook nog wel andere Rozendalers die het leuk vinden eens per maand samen met wat oudere dorpsgenoten te eten. ,,Het is maar een kleine moeite. Je kookt iets meer dan normaal en je zorgt toch voor gezelschap.”