Tijdens het gesprek dwalen de ogen van Hennie Heezen (54) af naar de open keuken. Even in de gaten houden of zus Plonie (63) de medicijnen 
wel inneemt. En komt daar het busje niet aan dat haar gehandicapte zus naar de dagbesteding moet brengen?
Opletten, in de gaten houden, zorgen. Het is voor de Doesburgse een manier van leven geworden. Tot een jaar geleden werkte ze ook nog fulltime bij drukkerij Misset in Doetinchem, maar daar kwam ze na vele trouwe jaren dienst op straat te staan.
Wakend slapen
Sinds die tijd vult de zorg voor haar hoogbejaarde moeder (87) en verstandelijk gehandicapte en zieke zuster haar agenda. Overdag, ’s nachts, bijna altijd. ,,Ik slaap wakend. Als mijn moeder er midden in de nacht uit gaat omdat ze niet kan slapen, hoor ik haar trippelstoel over de tegels gaan. Dan ga ik er ook uit, om haar gezelschap te houden.” Niet zo vreemd dat Hennie na haar ontslag een enorm moeilijke tijd had en in de lappenmand belandde.
Moeder Heezen, wier man in 2000 overleed, heeft tien kinderen. Hennie: ,,Ze heeft altijd in Doesburg gewoond. Mijn broer Henk en ik zijn allebei vrijgezel en hadden toen elk een eigen huis. Ik was in de jaren negentig ook al mantelzorger voor mijn moeder en zus. Ze liep toen al moeilijk vanwege artrose in haar knie en ik hielp haar met boodschappen, schoonmaken en de verzorging van Plonie.”
Afwassen
Ze vervolgt: ,,Ik was heel veel hier en mijn broer ook. Na zijn werk at hij hier en ging alleen naar huis om te slapen. We waren op een avond in 2002 aan het afwassen en zeiden toen: waarom houden we onze woningen eigenlijk aan, terwijl we bijna altijd hier zijn? We betalen drie keer vaste lasten, zonde.”
Op die gedenkwaardige dag besloten broer en zus weer bij moeders in te trekken. Nou ja, soort van, want broer Henk en zij kochten een woning om met z’n vieren in te wonen. Eerst in Giesbeek, maar daar konden ze als geboren en getogen Doesburgers niet wennen.
We zijn altijd een hecht gezin
geweest. Ik moet dit doen.
Hennie: ,,Toen kwam in 2005 plotseling een mooie woning op de Koppelweg vrij, naast de gemeentewerf. Alles leek rond en we stonden op het punt om te tekenen toen de gemeente plotseling het voorkeursrecht van koop liet gelden en wij het toch niet konden kopen.” Uiteindelijk kon de familie Heezen de woning zolang huren en was de terugkeer naar Doesburg een feit. Nu wonen de vier op een fijne plek in de wijk Beinum. Hun moeder heeft er een slaapkamer en badruimte op de begane grond.
Zorg wordt zwaarder
De zorg wordt wel steeds zwaarder, want de jaren gaan niet alleen tellen bij Hennie, Henk en hun moeder, maar zus Plonie bleek vier jaar geleden aan de ziekte van Parkinson te lijden. Daardoor is haar zorgbehoefte toegenomen.
,,We zijn altijd een hecht gezin geweest, ik moet dit gewoon doen. Het is wel fijn dat Henk er ook is. Ik doe het grootste deel van de zorg, maar hij vult aan en doet het als het nodig is. Het is soms wel zwaar om er continu mee bezig te zijn. Heeft ze de tabletten ingenomen, wat moet ze aan, wassen. Aan de andere kant voel ik me er prettig bij. En moeder is geestelijk nog wel helemaal bij. Dat is fijn.”
Toen Hennie werkte en de zorg voor haar moeder en zus ‘erbij’ deed kwam ze helemaal niet aan zichzelf toe, nu probeert ze op advies van een psycholoog meer tijd voor zichzelf te maken, bijvoorbeeld door oude hobby’s weer op te pakken.
Voetbal
Hennie was in haar jonge jaren een talentvol voetbalster. ,,Ik behoorde tot de beste 29 van Nederland”, zegt ze niet zonder trots. Ze schopte het tot de voorselectie van het Nederlands vrouwenelftal. ,,Er is hier in Doesburg al eens gepeild hoe ik het zou vinden om een voetbalteam te trainen.” Dat zit er voorlopig nog niet in.
Nu haalt ze veel ontspanning uit de zogeheten respijtarrangementen die voor mantelzorgers gehouden worden. ,,Naast ontspanning is er ook verdieping en kun je praten met andere mantelzorgers. Die weten precies waar je het over hebt.”
Compliment
Of ze verder nog wat kwijt wil? Hennie kijkt op een aantekeningenblaadje: ,,Ja, het mantelzorgcompliment van de gemeente Doesburg mag niet verdwijnen. Dat voelt echt als een waardering. En zet er ook maar in dat er een openbaar toilet in het centrum moet komen. Als ik met mijn zus in het centrum ben en ze moet naar het toilet, dan moet je altijd een cafe in. Dat is niet vriendelijk voor de bezoekers.”